کاوش موضوع بهبود مستمر

یک فرآیند بهبود مستمر (به اختصار CIP یا CI) تلاشی مداوم برای بهبود محصولات، خدمات یا فرآیندها است. این تلاش‌ها می‌توانند به دنبال بهبود «تدریجی» در طول زمان یا بهبود «پیشرفت ناگهانی» به‌طور همزمان باشند. فرآیندهای تحویل (ارزش‌گذاری شده توسط مشتری) به‌طور مداوم با توجه به کارایی، اثربخشی و انعطاف‌پذیری خود ارزیابی و بهبود می‌یابند. برخی، فرآیندهای بهبود مستمر را به‌عنوان یک فرافرآیند برای بیشتر سامانه‌های مدیریتی (مانند مدیریت فرآیندهای کسب‌وکار، مدیریت کیفیت، مدیریت پروژه و مدیریت برنامه) می‌بینند. دابلیو. ادواردز دمینگ، از پیشگامان این حوزه، آن را بخشی از «سامانه» می‌دانست که به موجب آن بازخورد فرآیند و مشتری در برابر اهداف سازمانی ارزیابی می‌شد. این واقعیت که می‌توان آن را یک فرآیند مدیریتی نامید، به این معنی نیست که باید توسط «مدیریت» اجرا شود؛ بلکه تنها به این معنی است که در مورد اجرای فرآیند تحویل و طراحی خود فرآیند تحویل تصمیم‌گیری می‌کند. تعریف گسترده‌تر، تعریف موسسه تضمین کیفیت است که «بهبود مستمر را به‌عنوان یک تغییر تدریجی و بی‌پایان تعریف کرد که عبارت است از: ... بر افزایش اثربخشی و یا کارایی یک سازمان برای تحقق سیاست و اهداف آن متمرکز است. این امر محدود به ابتکارات کیفی نیست. بهبود در استراتژی کسب‌وکار، نتایج کسب‌وکار، روابط مشتری، کارمند و تأمین‌کننده می‌تواند مشمول بهبود مستمر باشد. به عبارت ساده، به معنای «همیشه بهتر شدن» است. ویژگی‌های کلیدی فرآیند بهبود مستمر به طور کلی عبارتند از: بازخورد: اصل اساسی بهبود مستمر فرآیند، خود-بازتابی فرآیندها است. کارایی: هدف فرآیند بهبود مستمر، شناسایی، کاهش و حذف فرآیندهای غیربهینه است. تکامل: تأکید فرآیند بهبود مستمر بر گام‌های تدریجی و پیوسته است، نه جهش‌های بزرگ.... بیشتر در ویکی پدیا